Quo vadis- dokąd idziesz ?

Jest jakaś miara ludzkiego cierpienia ? W jaki sposób można zmierzyć cierpienie ?
Dzisiaj przeczytałam historię babci Gosi.
Kiedy chorujemy nie możemy pracować, nie jesteśmy w stanie, choćbyśmy chcieli.
Pół biedy, kiedy pracujemy na państwowej posadzie, najgorzej jest jeżeli prowadzimy własną, jednoosobową firmę np: kancelarię prawniczą, pracownię projektową, krawiecką, biuro tłumaczeń itd. Nie ma pracy, nie ma przychodów.
ZUS wypłaca zasiłek dopiero po udokumentowanym miesiącu choroby, krótsze okresy nie są brane pod uwagę.
W najgorszej sytuacji są osoby ubezpieczone w KRUS-ie, które otrzymują, tak marne pieniadze, że nie wiadomo na co je przeznaczyć..... - mniej, niż zasiłek dla tych, którzy nigdy nie pracowali.....
Sypie się wszystko- zdrowie, praca - podstawa bytu.
Ratunkiem w tym wszystkim jest rodzina i są przyjaciele.
Jeżeli prowadzimy własną firmę tracimy kontrahentów i klientów..., potrzeba lat, żeby to odbudować...., potrzebujemy wsparcia z każdej strony.
Każdy dźwiga swój krzyż samotnie.... wśród ludzi......


Żałuję, że mój blog nie jest chronologicznym zapisem mojego życia z chorobą. Z drugiej jednak strony może dobrze, bo żyłam wtedy bez komputera.......


Tamten Wielki Piątek już z rakiem w tle był niezwykle słonecznym, cudownym dniem, wyjątkowo pogodnym.
Szliśmy zwartą grupą medytując nad życiem, zatrzymując się przy kolejnych stacjach Drogi Krzyżowej.
Wiara , religia , modlitwa dają możliwość osiągnięcia spokoju i wewnętrznej radości.

Nasza droga była długa- z Wołosatego przez Przełęcz Bukowską, Rozsypaniec, Halicz, Przełęcz Goprowców , na Tarnicę i do Wołosatego- taka pętelka.

Tarnica

To był już kwiecień toteż górskie zbocza pokryły się liśćmi czosnku niedźwiedziego.

Wiosenne słońce oświetlało granicę państw.

Na Rozsypańcu skończyła się nasza Droga Krzyżowa, ksiądz pożegnał sie z nami i wrócił do swojej parafii, gdzie czekały na niego obowiązki,

a my podreptaliśmy wyżej i dalej, skąd jak powiedział Ktoś bliski mojemu sercu- bliżej mamy do nieba...

Można było czasem stanać i oglądnąć się za siebie, popatrzeć w bok kontemplując sens ludzkiej wędrówki.

Od celu dzieliła nas spora odległość, ale pogoda sprzyjała.

Przybliżaliśmy się coraz bardziej, zeszliśmy w dół na trawers ku Przełęczy Goprowców.
To ciemne miejsce to spalone trawy na Krzemieniu.

Ścieżka poniżej szczytu to właśnie ten trawers, którym szliśmy,

podziwiajac widoki i ubolewając nad smużkami dymu, które świadczyły o wypalaniu traw na Ukrainie.

Każdy niósł w sercu jakąś intencją.

Na okrasę, wśród szarości zaschniętych traw - wawrzynek wilczełyko w całej okazałości.

W górze cel wędrówki.

Za plecami smutny widok - Krzemień po pożarze. Ogień zszedł z wierzchołka- przypuszczalnie był to niedopałek papierosa i momentalnie zapaliły się wysuszone trawy.

Tradycja Drogi Krzyżowej na Tarnicę pochodzi z 1979 roku. Wtedy to grupa osób z rzeszowskiego PTTK wyniosła elementy krzyża na górę i zmontowała go.
Na Tarnicy bywał Jan Paweł II, który wędrował bieszczadzkimi szlakami.
Jednym z miejsc, które odwiedził są ruiny Klasztoru Karmelitów Bosych z XVIII wieku w Zagórzu .

Wysokie na 5 metrów mury obronne klasztoru warownego - jednego z nielicznych w Polsce.

Kolumna z figurą Matki Boskiej z Dzieciątkiem przed ruinami klasztoru

Fundatorem był Adam Stadnicki, budowę prowadzono w latach 1700-1730.

W skład zespołu klasztornego wchodziły: klasztor, kościół oraz zabudowania gospodarcze.

Za murami znajdował sie szpital-przytułek dla weteranów wojennych pochodzenia szlacheckiego. Pierwszymi mieszkańcami szpitala byli weterani odsieczy wiedeńskiej z 1683 roku.



Tablica pamiątkowa poświęcona Janowi Pawłowi II z 2007 roku.

Wnętrze kościóła pw. Wniebowzięcia NMP.

Obrona klasztoru - trzy miesiące po I rozbiorze Polski - uchodzi za ostatnie starcie zbrojne, podczas trwającej od 1768 r. konfederacji barskiej. Dla zainteresowanych do poczytania.

W podziemiach znajdują się zamurowane krypty grobowe z ciałami zakonników.

To już zakole Osławy, która przepływa w pobliżu pieknych ruin.

Po pożarze i zniszczeniach zakonnikom udało się zabudowania odrestaurować, jednakże prowadzona przez Austrię polityka, nie pozwoliła na powrót do jego dawnej świetności.

W 1822 roku klasztor spłonął, rząd austriacki klasztor zlikwidował, a zakonników przeniósł.

Przez ponad sto lat klasztor niszczał. Nie udały się dwie próby odbudowy klasztoru w 1956 i 2000 roku . W pierwszym przypadku z winy władzy ludowej, a w drugim przypadku zabrakło funduszy i zainteresowania...

Do ruin prowadzi teraz Droga Krzyżowa Nowego Życia .
Nie widziałam jej - powstała niedawno, ale jest podobno piękna. Jej pomysłodawcą jest proboszcz, ks. Józef Kasiak.
Każdą z czternastu stacji tworzył inny bieszczadzki artysta, nie łączy je wspólna wizja, są to indywidualne przemyślenia artystów.
Droga jest usytuowana w miejscu, z którego rozciąga się widok na okoliczne wzgórza i ruiny klasztoru.

Droga Krzyżowa to wielkie przeżycie dla wierzących i niewierzących. Intencji nie brakuje...

&

Rozwiązanie zagadki:

Barwnik żółty to szafran, jasnobrązowy - bazylia, ciemnobrązowy zawdzięcza swą barwę

owocom bzu czarnego.

Wywar uzyskuję w małej ilości wody z octem. Na końcu skorupę pokrywam odrobiną masła, poleruję i gotowe.

Czerwony barwnik to oczywiście cebula.