Cholera

Odeszła...
Pomiędzy zimą, a wiosną, kiedy przylaszczką pokryły się zbocza i parowy pogórza, kiedy dostaliśmy nową, wiosenną energię,

Ostatnie wspólne spotkanie -  zmarszczki coraz głębsze, oczy, tracące powoli swój blask - żal i jednocześnie radość, że nadal jesteśmy, że nasza rodzina wciąż trwa, że możemy na siebie liczyć.
Jeszcze tylko wspólny obiad, chwila rozmowy i rozjeżdżamy się - każdy w swoją stronę -
tylko.......... Wisła taka sama i ta sama........

.........................................
Patrzysz na rzekę i widzisz jej bystry nurt. Z ilu źródeł czerpie swoja siłę, dokąd zmierza...
........................?
Jak gdyby nic się nie stało nadal świeci słońce.
Czy ono nic nie rozumie ?

........................................
Pierwszy w życiu zrobiony własnoręcznie chleb, wycieczka, gonitwa myśli, które mkną z tematu na temat, spotkanie ze znaną graficzką, tylko, że ona coraz rzadziej tworzy i coraz to mniejsze dzieła.
Jakaś infekcja i czyjaś troska, że przywiezie sok z pączków sosny ( klik)- stary babciny lek.
Obruszasz się, że nie potrzeba.
- No wiesz - to po co ja po tych lasach ganiam.....

Normalny ludzki odruch, jak wiosenny kwiat rozwesela twarz.
Za te ludzkie odruchy, za uśmiech, pomocną dłoń oddałbyś wszystko.
Są jeszcze tacy ludzie- na szczęście............
Potem telefon od przyjaciele i wstępują w Ciebie nowe siły.
Coraz mniejsze znaczenie dla Ciebie mają szaty, które ponoć zdobią człowieka.
Potrzebne tylko zdrowie i życie - mydlana bańka.

Świat jest wystarczająco duży dla wszystkich ludzi, dopóki nie pojawi się między nimi wielka polityka..., ekonomia i ciężka nieuleczalna choroba - dominujące nad ludzkim życiem.

Dzisiaj rak to zaraza XXI wieku, kiedyś były to dżuma czy cholera .   

Zmarłych na zarazę chowano na cmentarzach cholerycznych ( klik),epidemicznych,

 zlokalizowanych na odludziu, zwykle niechętnie odwiedzanych i szybko zapominanych.
Pochówki odbywały się cicho i bez zbędnych ceremonii. Ciała zmarłych,  przywiezione wozem na miejsce pochówku, wrzucano do wspólnego grobu, dokładnie wysypanego wapnem. Często pomagano sobie w tej czynności kijem z hakiem...

 Rzadko stawiano w takich miejscach nagrobki imienne, zwykle była to kapliczka, krzyż lub kurhan.

Tropie - cmentarz choleryczny.

Pamiątkowy krzyż oraz kamienna kapliczka cmentarna, wzniesiona w rok po ustąpieniu zarazy (1848).

 W 1847 roku, we wspólnej mogile, pochowano ofiary wielkiej epidemii cholery (według przekazów spoczęło tu 510 osób).

 Biała ułudka

 

Nie łudźmy się, zawsze, w każdej epoce znajdzie się jakaś zaraza morowa, z która zmaga się ludzkość.
Niektórzy uważają, że rak jest zakaźny.....i odsuwają się od chorych, jak w przypadku jakiegoś pomoru.....
Niemniej jednak jest nadzieja, że i na to powietrze morowe znajdzie się jakiś sposób.

 Obyśmy zdrowi byli.